Kwiaty dla Algernona

„Kwiaty dla Algernona” Daniel Keyes
Kwiaty dla Algernona to historia trzydziestodwuletniego mężczyzny, Charliego Gordona, który jest upośledzony umysłowo. Jego iloraz inteligencji wynosi 68 punktów. Charlie pracuje w piekarni, a w międzyczasie uczy się pisać i czytać, lecz sprawia mu to dużą trudność. Pewnego dnia Charlie poznaje naukowców, którzy postanawiają mu pomóc. Przedstawiają mysz imieniem Algernon, która jest nadzwyczaj inteligentna. Oferują też operację, po której stanie się mądry. Po kilku tygodniach życie przerażonego Charliego Gordona zaczyna się zmieniać, a z czasem wywraca się do góry nogami.
Charlie przypomina sobie swoje dzieciństwo. Był to dla niego bardzo ciężki okres, przede wszystkim ze względu na brak akceptacji i miłości ze strony matki i siostry. W domu doświadczył też przemocy fizycznej
Powoli Charlie zaczyna wszystko lepiej rozumieć, inaczej też patrzy na swoje dotychczasowe doświadczenia.
Zakochuje się w dawnej nauczycielce ze szkoły (jak sam to określał) dla umysłowo chorych. Już po kilku miesiącach Charlie ma wyższy poziom inteligencji od przeciętnego człowieka.
„Kwiaty dla Algernona” to historia rodziny, która nie może się pogodzić z faktem posiadania niepełnosprawnego dziecka. W połowie powieści dowiadujemy się, co było tego przyczyną.
Książka jest napisana w formie dziennika. Wydaje się, jakby ją pisała osoba chora, co dodaje jej realizmu. Jest tak wciągająca, że nie sposób przestać ją czytać.
Autor bardzo umiejętnie opisuje życie osób z niepełnosprawnością intelektualną i ich rodzin. Ta pozycja bardzo mnie poruszyła. Każdy powinien choć raz po nią sięgnąć.
Czy Charlie pogodzi się z przeszłością?
I czy będzie szczęśliwy?
Czy inteligencja Charlie’go będzie wciąż rosła?
Goraco polecam.

„Kwiaty dla Algernona” Daniel Keyes
Kwiaty dla Algernona to historia trzydziestodwuletniego mężczyzny, Charliego Gordona, który jest upośledzony umysłowo. Jego iloraz inteligencji wynosi 68 punktów. Charlie pracuje w piekarni, a w międzyczasie uczy się pisać i czytać, lecz sprawia mu to dużą trudność. Pewnego dnia Charlie poznaje naukowców, którzy postanawiają mu pomóc....

Otwierając książkę liczyłam się z historią pełną smutku, osamotnienia, poczucia niesprawiedliwości. Tylko czy te odczucia towarzyszą wyłącznie osobie z niepełnosprawnością intelektualną i mają nas skłonić głównie do współczucia tejże osobie?...
Zgrzyta mi fakt dostrzegalny w książce, że postrzegamy ludzi przede wszystkim przez pryzmat ilorazu inteligencji i wchodzimy wyłącznie w zdrowe relacje nie dając szansy na zaakceptowanie inności u dziecka/ przyjaciela/ partnera. Nie rozumiem również wprowadzenia kilku postaci niewiele wnoszących do fabuły a jedynie podkreślających "odstawanie od ogółu" głównego bohatera a zabieg zmieniającej się w formie narracji z jego strony, to "łopatologiczne" potraktowanie tematu niepełnosprawności intelektualnej.
Fakt, że książka liczy kilkadziesiąt lat nie broni jej w przekazie i formie. Ja dostrzegam infantylność dialogów i sytuacji oraz przewidywalne zakończenie bazujące na wywołaniu takich samych emocji jak początek historii.

Otwierając książkę liczyłam się z historią pełną smutku, osamotnienia, poczucia niesprawiedliwości. Tylko czy te odczucia towarzyszą wyłącznie osobie z niepełnosprawnością intelektualną i mają nas skłonić głównie do współczucia tejże osobie?...
Zgrzyta mi fakt dostrzegalny w książce, że postrzegamy ludzi przede wszystkim przez pryzmat ilorazu inteligencji i wchodzimy...

Książka o tym, że nawet jak jest dobrze to jest źle

Książka o tym, że nawet jak jest dobrze to jest źle

"Kwiaty dla Algernona" to poruszająca opowieść o Charliem Gordonie, który, będąc umysłowo upośledzonym, staje się obiektem eksperymentu mającego na celu zwiększenie jego inteligencji. Książka ta jest głębokim studium psychologicznym, które bada granice ludzkiego umysłu. Charlie przechodzi metamorfozę od osoby niezdolnej do samodzielnego życia do geniusza przewyższającego najświatlejszych profesorów akademickich. Jednocześnie widzimy, że jego intelekt nie idzie w parze z emocjonalnym i społecznym rozwojem.

Algernon, mysz laboratoryjna, jest jego towarzyszem w eksperymencie i symbolicznym odzwierciedleniem jego własnej podróży.

Daniel Keyes, autor książki, z niezwykłą wrażliwością przedstawia czytelnikowi wewnętrzny świat Charliego, jego walkę o akceptację i niezależność. Przemiana Charliego jest zarówno inspirująca, jak i przerażająca; jego nowo nabyta inteligencja otwiera przed nim świat możliwości, ale jednocześnie izoluje go od społeczeństwa, które nie jest gotowe zaakceptować jego nagłej zmiany.

Niezwykle wstrząsający jest moment, gdy Charlie zdaje sobie sprawę, że jego zdobytą wiedzę i umiejętności zaczyna tracić. Pierwszy błąd ortograficzny, który zauważa czytelnik (Charlie już nie),jest symbolicznym momentem, który oznacza koniec jego podróży intelektualnej. Autor, Daniel Keyes, mistrzowsko oddaje emocje bohatera i jego desperacki wyścig z czasem. Nasuwa się pytanie: Czy właśnie tak czują się ludzie z rozwijającym się alzheimerem?

Szczególnie zapadający w pamięć jest opis przytułku dla osób z niepełnosprawnością intelektualną, gdzie pracownicy starają się stworzyć atmosferę ciepła i bezpieczeństwa. Ta scena kontrastuje z brutalnością, jaką można znaleźć w innych instytucjach, takich jak te przedstawione w "Locie nad kukułczym gniazdem". Keyes pokazuje, że każdy człowiek, niezależnie od swoich ograniczeń, zasługuje na godność i szacunek.

Narracja jest prowadzona dziennikami Charliego, co pozwala czytelnikowi na bezpośrednie śledzenie jego postępów i regresów. Język, którym posługuje się bohater, ewoluuje wraz z jego umysłem, co jest wyrafinowanym zabiegiem literackim. "Kwiaty dla Algernona" to książka, która nie pozostawia obojętnym, zmusza do refleksji. Powieść nie jest emocjonalna, ale wyzwala w czytelniku pełna paletę emocji. To dzieło, które pozostaje drastycznie aktualne i ważne, mimo upływu lat od jego pierwszej publikacji.

Pytania, na które nigdy nie dostanę odpowiedzi:

- Charlie czuje się zawsze samotny, a jako dziecko także śmiertelnie przerażony. Czy tak naprawdę ma chociaż jednego przyjaciela? Jego koledzy z piekarni, choć czasem okazują mu wsparcie, częściej wykorzystują jego naiwność do zabawy. W kontraście, psycholog i nauczycielka wydają się być jedynymi, którzy wykazują prawdziwą troskę o Charliego, zwłaszcza podczas jego regresu. Siostra Charliego, z którą ostatecznie się pojednuje, dodaje kolejną warstwę do tej skomplikowanej sieci.

- Czy większa świadomość i wiedza rzeczywiście przynoszą szczęście? W "Ślepowidzeniu" Petera Wattsa, rozwój świadomości jest przedstawiony jako potencjalna przeszkoda ewolucyjna. W obu dziełach pojawia się pytanie o cenę, jaką płacimy za naszą inteligencję i samoświadomość. Czy światło wiedzy jest lepsze od mroku? Czy to, co uważamy za błogosławieństwo, nie jest przypadkiem przekleństwem?

- Na ile w dzisiejszych czasach można by złagodzić stan Charliego poprzez zastosowanie terapii i leków w wieku dziecięcym? Na ile jego rodzice, rówieśnicy i traumatyzujące otoczenie pogarszali jego stan?

- Dlaczego chorzy fizycznie mają taryfę ulgową i pełne wsparcie, a chorzy psychicznie wciąż są niezrozumiali? Czemu ułomności psychiki wciąż są tabu, na który inni reagują lękiem, a nawet agresją?

"Kwiaty dla Algernona" to poruszająca opowieść o Charliem Gordonie, który, będąc umysłowo upośledzonym, staje się obiektem eksperymentu mającego na celu zwiększenie jego inteligencji. Książka ta jest głębokim studium psychologicznym, które bada granice ludzkiego umysłu. Charlie przechodzi metamorfozę od osoby niezdolnej do samodzielnego życia do geniusza przewyższającego...

"Kwiaty dla Algernona" to zdecydowanie jedna z najlepszych książek, na jakie trafiłam ostatnimi czasy. Napisana w formie prowadzonego przez ok. 9 miesięcy dziennika Charliego Gordona - dorosłego mężczyznę z bardzo niskim IQ. Mimo to Charlie pracuje w piekarni i próbuje się nauczyć czytać i pisać, bo - jak to powtarza - "chce być mądry". Jego pociąg do nauki sprawia, że zostaje wybrany do nowego eksperymentu. Naukowcy Strauss i Nemur przeprowadzili udany zabieg na myszy o imieniu Algernon, po którym zwierzątko stało się niezwykle inteligentne. Charlie stał się pierwszym człowiekiem, którego poddano tej operacji, a wkrótce potem jego inteligencja zaczęła rosnąć w niesamowitym tempie. Niestety, rozwój emocjonalny nie nadążał za wzrostem IQ, a kiedy u Algernona zauważono następujące pogorszenie, także sytuacja Charliego zaczęła rodzić pytania...
Ja książkę przesłuchałam, a nie przeczytałam, jednak nawet w tej formie nie dało się nie zauważyć zmian w języku, gramatyce, słownictwie (a w pisowni zapewne też i w ortografii),które pojawiały się wraz ze zmianą poziomu IQ u Charliego. Niesamowicie przypadł mi do gustu ten zabieg, a główny bohater - narrator wywołał we mnie sporo emocji. Szczególnie, kiedy do Charliego wracały jego wspomnienia z dzieciństwa, kiedy zaczynał rozumieć swoje poprzednie relacje z ludźmi, to, jak był wcześniej traktowany ze względu na swoje opóźnienie umysłowe... były to fragmenty, które uderzały prosto w serce i zostawały w nim na długo.
"Kwiaty dla Algernona" zakwalifikowano do literatury science fiction, bo takie operacje na mózgu to fikcja naukowa - zwłaszcza w czasach powstania książki (przełom lat 50/60). Dla mnie to jednak zdecydowanie powieść psychologiczna, bo choć zabieg stanowił przyczynę zmian zachodzących w Charliem, to książka skupia się po prostu na człowieku. Na relacjach między ludźmi, na znaczeniu inteligencji - zarówno tej naukowej, jak i emocjonalnej, na bardzo trudnej sytuacji rodzinnej, gdy w domu pojawia się dziecko opóźnione w rozwoju... "Kwiaty dla Algernona" to książka poruszająca tak różnorodną tematykę w sposób niesamowicie spójny - do tego napisana bardzo dobrym językiem, wciągająca od początku do (dość przewidywalnego) końca. Świetnie się tego słuchało i jestem pewna, że lektura zostanie ze mną na dłużej, a po jakimś czasie z przyjemnością do niej wrócę.

"Kwiaty dla Algernona" to zdecydowanie jedna z najlepszych książek, na jakie trafiłam ostatnimi czasy. Napisana w formie prowadzonego przez ok. 9 miesięcy dziennika Charliego Gordona - dorosłego mężczyznę z bardzo niskim IQ. Mimo to Charlie pracuje w piekarni i próbuje się nauczyć czytać i pisać, bo - jak to powtarza - "chce być mądry". Jego pociąg do nauki sprawia, że...

"Kretyn, geniusz oraz mysz dostają szału"
Charlie choruje na fenyloketonurie ale w ramach eksperymentu proces chorobowy zostaje odwrócony. To cud który wydarzył się w niewiele więcej niż 3 miesiące. Nadmierna wiedza okazuje się kalectwem, nie powoduje, że mężczyzna rozumie lepiej otaczającą go rzeczywistość. Im inteligentniejszy staje się bohater tym większy odczuwa ból istnienia. Im mądrzejszy jest od innych tym mniej go akceptują, nie rozumieją już o czym mówi przez to czują się gorsi w jego towarzystwie a on staje się coraz bardziej samotny. Po lekturze nasuwa się pytanie o to czy człowiek ponadprzeciętnie inteligentny jest skazany na samotność? I kolejne:: czy głupsi mają łatwiej w życiu? Ludzie patrząc na upośledzonego człowieka śmieją się, nie pamiętając, że on też ma uczucia. Wydaje się, ze człowiek inteligentny nie może być szczęśliwy, tylko głupek odczuwa prawdziwą radość w życiu. poza tym żeby ludzie nas polubili wystarczy im pozwolić się z siebie śmiać więc najlepiej być głupszym od nich albo takiego udawać. dramat.

"Kretyn, geniusz oraz mysz dostają szału"
Charlie choruje na fenyloketonurie ale w ramach eksperymentu proces chorobowy zostaje odwrócony. To cud który wydarzył się w niewiele więcej niż 3 miesiące. Nadmierna wiedza okazuje się kalectwem, nie powoduje, że mężczyzna rozumie lepiej otaczającą go rzeczywistość. Im inteligentniejszy staje się bohater tym większy odczuwa ból...

Niesamowicie smutna historia, bardzo prawdziwa i świetnie napisana.

Niesamowicie smutna historia, bardzo prawdziwa i świetnie napisana.

Książka mega, bardzo dobrze przeczytana. Niesamowita wciągająca historia

Książka mega, bardzo dobrze przeczytana. Niesamowita wciągająca historia

"Zrozumiałem teraz, że wykształcenie zdobywa się głównie po to, by uświadomić sobie, iż rzeczy, w które wierzyło się całe życie, nie są prawdą i nic nie jest takie, jak się wydaje."
Piękna historia o pragnieniu rozumienia świata, ludzi, relacji oraz emocji. Szczerze polecam.

"Zrozumiałem teraz, że wykształcenie zdobywa się głównie po to, by uświadomić sobie, iż rzeczy, w które wierzyło się całe życie, nie są prawdą i nic nie jest takie, jak się wydaje."
Piękna historia o pragnieniu rozumienia świata, ludzi, relacji oraz emocji. Szczerze polecam.

Jest to bardzo poruszająca książka. Porusza bardzo ważne tematy. Skłania do zastanowienia się nad osobami opóźnionymi w rozwoju oraz ich miejscem w społeczeństwie. W trakcie czytania książki, razem z głównym bohaterem przechodzimy jego wędrówkę intelektualną oraz również razem z nim odkrywamy dokładnie świat, który go otacza. Ponadto odpowiednie stylizacje językowe pomagają bardziej wczuć się w książkę, ponieważ język wypowiedzi zmienia się wraz z rozwojem intelektualnym głównego bohatera.

Jest to bardzo poruszająca książka. Porusza bardzo ważne tematy. Skłania do zastanowienia się nad osobami opóźnionymi w rozwoju oraz ich miejscem w społeczeństwie. W trakcie czytania książki, razem z głównym bohaterem przechodzimy jego wędrówkę intelektualną oraz również razem z nim odkrywamy dokładnie świat, który go otacza. Ponadto odpowiednie stylizacje językowe pomagają...